Jason Statham to niekwestionowana ikona kina akcji lat 2000. Wiele osób zna serię Transporter, jego rewelacyjne występy w filmach Guy’a Ritchie, oraz gościnny udział w kilku częściach Szybkich i Wściekłych, gdzie mógł zabłysnąć na ekranie. Niestety magia nawalanki ze Stahthamem, już nie działa. Z pewnością ogromna w tym zasługa nowych gwiazd kina akcji, których filmy bez problemu przyćmiewają wszystko, co widzieliśmy wcześniej. I tu wkracza David Ayer, który chyba naoglądał się Johna Wicka i próbuje stworzyć podróbkę ideału. „Fachowiec” to pokraczne dzieło, którego najlepszym podsumowaniem będzie mem — mamy Johna Wicka w domu.
Levon Cade (Jason Statham), to były wojskowy, który zostawił za sobą karierę w jednostkach specjalnych, aby wieść proste życie jako budowlaniec. Jest bardzo lubiany i utrzymuje bliskie relacje nie tylko z pracownikami, ale przede wszystkim z właścicielami firmy, w której pracuje. Gdy córka (Arianna Rivas) szefa (Michael Peña) zostaje porwana przez handlarzy żywym towarem, wyrusza w poszukiwania, aby sprowadzić ją do domu. Po drodze odkrywa skalę przestępczości zorganizowanej, większą niż początkowo przypuszczał.
W przeciwieństwie do filmów z Keanu Reevsem w Fachowcu nie ma żadnej pomysłowości. Poza ładnie wystylizowanymi lokacjami nie ma tu wiele do oglądania. Walki nie są angażujące, humor jest tak czerstwy, że zęby pękają, a antagoniści to kompletni idioci. Parodia, z którą mamy do czynienia nie potrafi nawet stworzyć porządnej sceny akcji – ludzie, przecież wy macie Jasona Stathama na pokładzie. Dajcie mu się pobawić rolą. Niech nie leci na autopilocie, bo wygląda na to, że przyszedł na plan tylko po swój sześciocyfrowy czek. Wiele w tym zasługi samego Davida Ayera. Jeżeli zapomnieliście o tym reżyserze, to był on odpowiedzialny za Legion Samobójców z 2016 roku – paszkwil, który studio przemontowało przed kinową premierą. Później przez lata w Internecie pojawiał się hashtag #ReleaseAyerCut. Wiecie co? Ja podejrzewam, że my obejrzeliśmy tę lepszą wersję.
Scenariusz Fachowca napisali wspólnie David Ayer i Sylvester Stallone. Tak ten Sylvester Stallone. Jeden z ambasadorów Trumpa w Hollywood, którzy mają przywrócić wielkość kinu. Jeżeli tak ma wyglądać ich ingerencja w popkulturę, to ja podziękuję. Tu kompletnie nic nie działa. Film kończy się w trakcie kilka razy, bohaterowie kręcą się w kółko, a gdy trafiamy do szefa gangu siedzącego na tronie z rur wydechowych, to żenadometr wybija poza skalę. Widzicie, jaki był w tym potencjał. Przecież zdolny scenarzysta potrafiłby przekuć taki materiał w czyste złoto, ale niestety my dostaliśmy tytuł wyrwany wprost z kolekcji najgorszych akcyjniaków twojego starego, których rozwój zatrzymał się gdzieś w latach osiemdziesiątych.
Z tego całego pokazu mierności wyłaniają się dwa jasne punkty:
- Michael Peña, który w roli ojca zrozpaczonego porwaniem córki wypada rewelacyjnie. Gdy porówna się go zresztą obsady, to naprawdę poziomem gry aktorskiej odskakuje na kilometr. Szkoda, że widzimy go tak krótko.
- Warstwa wizualna. Tak jak wcześniej wspominałem, projekty lokacji są piękne. Scenografia, oświetlenie, stroje, naprawdę mogą się podobać. Oczywiście taką stylistykę widzieliśmy już nie raz jak nie w Johnie Wicku, to w Atomic Blonde. Nie zmienia to faktu, że Fachowiec jest ładnie nakręcony.
W tym miejscu zadam pytanie, na które prawdopodobnie nigdy nie poznamy odpowiedzi. Kto wpadł na pomysł, żeby księżyc rozświetlający noc był tak ogromny. W niektórych scenach przypomina lampę stojącą na środku placu, gdzie odbywa się cała akcja. Nawet podoba mi się to odrealnienie – szkoda, że twórcy nie poszli w to mocniej.
Coś we mnie umarło podczas tego seansu. „Fachowiec” to prawdziwa definicja mierności. Ciekawy koncept został całkowicie zaprzepaszczony, a widzowie otrzymali do obejrzenia niestrawną papkę. Jest to tym bardziej bolesne, że miesiąc temu w kinach mogliśmy obejrzeć Nowokainę, która poziomem akcji i kreatywnością zjada dzieło Davida Ayera na śniadanie. Osobiście mam już dość nowych tytułów z Jasonem Stathamem w roli głównej. Po co je oglądać skoro od lat nie zmieniają się choćby odrobinę? Z takim przesłaniem przyszła chyba para na seans, na którym byłem, bo pierwszy raz w tym roku widziałem ludzi wychodzących z sali kinowej w połowie filmu. Naprawdę wiele nie straciliście.
